Αλληλεγγύη στον Μάριο Σεισΐδη-Solidarity to Mario’s Seisidhs

Αλληλεγγυη στον αναρχικο Μαριο Σεισιδη

Στις 6 Ιουνίου στο Εφετείο Αθηνών καλούμαι να δώσω την τελευταία μου δικαστική μάχη, όπου αφορά την εμπλοκή μου στην υπόθεση των “ληστών με τα μαύρα”. Πρόκειται για μία υπόθεση που παραμένει στο προσκήνιο επί 12 χρόνια, τόσο από τους δικαστικούς μηχανισμούς όσο και από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Έχοντας πλέον καταρρεύσει η υπόθεση, τόσο σε δικαστικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, γίνεται αντιληπτό ότι ο χαρακτήρας αυτός των διώξεων είχε πάντοτε φρονηματικό χαρακτήρα καθότι όλοι οι εμπλεκόμενοι στη συγκεκριμένη υπόθεση προερχόμαστε από τον ευρύτερο αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο. Το συγκεκριμένο εφετείο αποτελεί την τελευταία πράξη μιας πολυετούς κατασταλτικής επιχειρήσης.
Απόσπασμα από το κείμενο του αναρχικού Μ.Σεισίδη..

Στηρiζουμε έμπρακτα την Πορεία αλληλεγγύης
Τρίτη 5 Ιουνίου Μοναστηράκι στις 6μμ
5 Ιούνη μέρα πανελλαδικής αλληλεγγύης στον σύντροφο Μάριο
Συγκέντρωση στο Εφετείο (Λουκάρεως) Τετάρτη 6 Ιουνίου στις 9πμ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ Η ΚΑΠΙΤΑΛΗΣΤΕΣ

Rosa De Foc

Solidarity with anarchist Marios Sessidis

On June 6, at the Appeals Court of Athens, I am invited to give my last battle, where I am involved in the “black robbers” case. This is a matter that has been in the forefront for 12 years, both by judicial mechanisms and by the regime media. The case has now collapsed, both at the judicial and the political levels, it is understood that this character of the prosecution has always been rational because all those involved in this case come from the wider anarchist anti-authoritarian area. This Court of Appeal is the latest act of a multi-year repressive operation.
Extract from the text of anarchist M. Sessidis

We stand in solidarity and we support the demo on Tuesday June 5 Monastiraki square at 6pm
5 of June dedicated solidarity actions day for Marios
Concentration at the Court of Appeal (Loukareos) Wednesday 6 June at 9 am

TERRORISTS AND ROBBERS ARE THE STATES AND THE CAPITALISTS

Rosa de Foc

Δίκτυα Αντίστασης II Συνέδριο Τοπικών Αγώνων, 2-3 Ιουνίου, 7μμ, Αθήνα (Polytechnic)

Δίκτυα Αντίστασης II

Συνέδριο Τοπικών Αγώνων, 2-3 Ιουνίου, 7μμ, Αθήνα (Polytechnic)

Πέρυσι είχαμε τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσουμε αρκετούς τοπικούς αγώνες και τεχνολογικά έργα, και να φιλοξενήσουμε αγωνιστές που είχαν να μοιραστούν σημαντικές εμπειρίες από νέες μορφές αγώνων ή έργα που χρησιμοποιούν νέες τεχνολογίες με στόχο την αύξηση της αυτονομίας και την παράκαμψη ξεπερασμένων ιδεολογιών και μεθόδων πάλης. Ορισμένοι από αυτούς έχουν δει τους αγώνες τους να συνεχίζονται, παρά την έντονη καταστολή, όπως στο Bure, στο Hambach και, στην πιο εντυπωσιακή περίπτωση του ZAD, έχουν επιτύχει την πρώτη λαϊκή νίκη σε μεγάλο χρονικό διάστημα ενάντια στα σχέδια του κράτους και του κεφαλαίου και βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή, τόσο με συμβολική όσο και με πραγματική έννοια, του γαλλικού και του παγκόσμιου ριζοσπαστισμού.

Όπως γράψαμε πέρυσι, αυτό εξηγεί τις ιδέες πίσω από το συνέδριο και οι πολιτικές εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ορθότητα αυτών των ιδεών στο πέρασμα του χρόνου:

«Αυτό το συνέδριο είναι ένα συλλογικό στοίχημα, και βασίζεται στην ιδέα ότι οι παλιοί χώροι, μορφές και μέθοδοι αγώνα που κληρονομούνται από τις παραδόσεις προηγούμενων ριζοσπαστικών κινημάτων δεν ανταποκρίνονται πλέον στη σύγχρονη συλλογική κοινωνική πραγματικότητα. Η οργάνωση στα εργοστάσια, οι ιεραρχικές οργανώσεις όπως το Κόμμα και το Συνδικάτο, η απόκτηση του ελέγχου του εθνικού κράτους μέσω των κοινοβουλευτικών εκλογών, όλα γίνονται όλο και λιγότερο αξιόπιστα ως μέθοδοι αλλαγής του κόσμου. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει εγκατάλειψη της πάλης για έναν καλύτερο κόσμο. Είναι, ωστόσο, ένα κάλεσμα σε ειλικρινή εξέταση του σημερινού κόσμου. Σε έναν εκ νέου πειραματισμό χωρίς τις δογματικές λύσεις του παρελθόντος και τις καθησυχαστικές ιδεολογικές τους βεβαιότητες.»

Κατά την άποψή μας, το περασμένο έτος απλώς επιβεβαίωσε μια τέτοια προοπτική και την ανάγκη περαιτέρω πρακτικής εργασίας σε αυτές τις πολιτικές γραμμές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποφασίσαμε να προσκαλέσουμε νέες ομάδες φέτος, ελπίζοντας με αυτόν τον τρόπο να διαδώσουμε οργανώσεις και ιδέες, στην κατεύθυνση της ιδέας μιας ομοσπονδιακής σύνδεσης τοπικών αγώνων πέρα ​​από τα σύνορα, ενωμένων μέσα από ριζοσπαστικές πολιτικές ιδέες και τεχνολογικές μεθόδους ανοιχτού κώδικα. Αυτή η συγκρότηση ενός δικτύου δικτύων, ενός κινήματος κινημάτων, υπόσχεται να αντικαταστήσει τον παλιό ιεραρχικό και γραφειοκρατικό σχηματισμό του Κόμματος και του Συνδικάτου, να είναι η νέα μορφή οριζόντιας οργάνωσης που θα αναλάβει τον αγώνα μετά την εξαφάνιση του εργατικού κινήματος.

Αυτά μπορεί να φαίνονται μεγάλες προτάσεις, αλλά ακόμη και μια γρήγορη ματιά στα νέα μπορεί να επιβεβαιώσει ότι είναι δραματική και μνημειώδης η εποχή στην οποία ζούμε, και πρέπει να είμαστε στο ιστορικό ύψος των περιστάσεων, να ζήσουμε το είδος της ζωής που θέλουμε, να γράψουμε μια νέα σελίδα στο ιστορικό βιβλίο αντίστασης.

Networks of Resistance II Local Struggles Conference, June 2-3, 7pm, Athens Polytechnic

Networks of Resistance II
Local Struggles Conference, June 2-3, 7pm, Athens Polytechnic

Last year we had the pleasure and the honour to host several local struggles and technological projects, all of which had important experiences to share as new types of struggles or projects using new technologies, all oriented towards growing autonomy and bypassing outdated ideologies and methods of struggle. Some of these have seen their struggles continue in spite of severe repression, as with Bure and Hambach, and in the most spectacular case of the ZAD, they have delivered the first popular victory in a long time against the projects of state and capital, and have moved to the forefront, both in a symbolic and real sense, of French and global radicalism.

As we wrote last year, that explains the ideas behind the conference, and political developments are what confirm the correctness of those ideas over the passing of time:

‘This conference is a collective wager, and is based on the idea that the old places, forms, and methods of struggle inherited from the traditions of prior radical movements are no longer matching the contemporary collective social reality. Organizing in factories, hierarchical organisations like the Party and Trade-Union, taking control of the nation-state through parliamentary elections- all are growing less and less credible as methods to change the world. Yet this does not mean to abandon fighting for a better world. It is, however, a call to honestly examine the world of today. To experiment anew, without the doctrinaire solutions of the past, and their reassuring ideological certainties.’

In our view, the past year has only confirmed such a perspective, and the necessity of further practical work along those political lines. This is why we decided to invite new groups this year, hoping to spread associations and ideas in this way, working towards the idea of a federative connection of local struggles beyond borders, uniting themselves through radical political ideas and open-source technological methods. This constitution of a network of networks, a movement of movements, has a promise to replace the old hierarchical and bureaucratic formation of the Party and Trade Union, to be the new form of horizontal organizing to take up the struggle after the disappearance of the workers’ movement.

These may seem large proposals, but even a quick glance at the news can confirm that these are the dramatic and monumental times in which we live, and we have to be at the historic level of the occasion, to live the type of lives we want to, to write a new page in the historical book of resistance.

greek lessons

We continue our journey through self education and we will host greek advanced lessons every tuesday at 6 to 8 and every thursday rookie greek lessons from 6 to 8.

Until the establishment of an international multicultured and multicolor communitie in Exarchia.

New Political Housing Squat

Industrial Society:

The capitalist mode of production can not be perceived as a single entity which scales the whole globe. This means the end of the duality of capital/proletariat. In it’s place steps the Empire which contains a multitude of relations between it’s participants, material goods and obscure motivations.

The Empire expands through assimilation and colonization and stretches into many levels of human existence, devastating the emotional and material landscape, while spreading bio-cide. The industrial society compares only to its own measure, which are based on expansion and progress.

The Spectacle:

With the ever growing need to exchange the goods of industrial production come the requirement to negotiate their value. The industrial society bows to the Spectacle which is indistinguishable from the alienated persona of the former worker. In a fetish for commodities representation becomes substitute for being and challenges every subject through the encounters of products in their leisure time to alienate themselves. Thus the Spectacle takes everyone as representatives of itself and mediates their experiences as representations of it’s spectators. A consistent performance in the Spectacle consists of various behaviors that produce particular roles as specialized divisions of labor.

Economy:

As the industrial society produces in excess which use value is pronounced in the dialectic of the constant colonization of new markets and representations, recurrence of all things as they are in any moment of the global economy, the product alienates the time free of production for society to prevail. The Spectacle propagates the Empires’ new colonies for an excuse of its impoverished aesthetic appropriate, assimilate, annihilate. Consume becomes a commodity and fails to satisfy real desires from which participants remain alienated, producing for the constant war new fields and opening new markets.

Disowned:

Removing the use value in favor of representation importance is attached to material acquisition. Instead of spreading the abundance of constant miscalculations to exercise control is excluding the most from access.

Space:

The immediacy of global interactions invalidates space in favor of time mediated by the clock synchronized across all time zones. Since there is no escape from the Empires working hours and mediations history becomes a chronic disease and by repetition realizes the eschatology of progress.

Nomads:

Expelled from participation in the space surrounding displacement becomes normalized as a control mechanism to the participation in the Spectacle which occupies the space to represent itself. As money and goods are moved around freely nomads have to follow to satisfy their basic needs from which they are removed and not allowed access to locally.

Barbarians:

A barbarian being someone not able to speak the tongue of the polis (city), power is exercised in language. Communication is the mode of the Spectacle and puts its voices of representation and majority against the incomprehensible expressions and threatening gestures of the barbarian, who cannot be mediated.

Civil War:

Taking back space from control, giving up satisfaction for desires, deepening experiences of abundance, not respecting mediations over raw expression amounts to acts of civil war against society in all fragments, while the Empire is only interested in forgetting all causalities of insurrection by relating them to its own global conquests.

Neo -paleolithism:

The experience of complete mediation continues to separate as specialization disturbs the abilities to navigate everyday live without it. A return to direct experience doesn’t allow for economy as the barbarians expressions don’t follow the communications of the Empire and don’t produce any value or excess beyond the instant moment. Any groups departing from the society of the Spectacle are in danger of recreating its exclusions and mediations and therefore become then new vanguard of colonization if they don’t consciously redirect the flow of images. Models of equal participation that break from the disowned spectator perspective cannot be measured by contribution to the group as every subject acts to its own interest and benefit, while inter-depending for the feral decolonization and seizure of necessary resources to act upon their desire, and is thus fighting by means of civil war. Urban landscapes offer the field on which barbarians can conspire for mutual power in tribal non-structures of cliques, bands, circles or scenes bound together by experiences out of the ordinary overflow of images.

New Babylon:

In the fragmented realities of the Empire and its industrial society, psychic racism, impoverished aesthetics and spectacular materialism create outcasts, barbarians and nomads riding on the tides of exchange glowing freely though everyday life. Symbols and signs don’t only represent, but form their own ideas. Alienation returns as a new mythology and the Empire asks faith in its’ newest conquests and products . Devastating and flattening every psycho-topology that regards richness and depth of experience, a landscape of brands and concrete extends into meaninglessness.

In this moment begins the construction of everyday life in New Babylon. Antagonized by the working schedules and commodities we meet as wandering barbarians in the streets. Our rage against the Empire allows us to relate to each other beyond the borders of language and other separations as race, class, sex. Upon entering New Babylon we rise up from the industrial debris of society in a collective effort to decolonize, not to be controlled and to form our lives in constant insurrection waging our civil wars against the lackeys of the Spectacle. Everyone’s a stranger in New Babylon as we come together from all angles and corners of the world, in all shapes and colors our feral bodies take, not shy to live in different cultures and contradictions to forward our individual and collective desires. With this we announce the opening of a new political-living space in (Squat’ Street). New Babylon breaks doors, laws, borders and habits as we rattle the cages of our separateness. We come together as subjects of our own liberation and therefore cannot be contained in one place but federate and affiliate in spaces of struggle and self-determination freely. From day one we are trans-national and wild with rage against the death machine of structural violence and mutual repression. Building meaningful relations between those close and far from our individual performance helps us to formulate affinities and oppositions that transform the existing political culture. Enabling our selfs to depart from internalized prejudice, morals and culture and taking the courage to change our behavior is to conspire for power, not over one another but mutually, which challenges us to win mutual benefits in compassionate play. 😉

Thats why we decided to host our selves and our ideas in a squatted place in Tzavella street,Exarchia.We call for support.More analytical texts will come within the next days.

“The alienation of the spectator to the profit of the contemplated object (which is the result of his own unconscious activity) is expressed in the following way: the more he contemplates the less he lives; the more he accepts recognizing himself in the dominant images of need, the less he understands his own existence and his own desires. The externality of the spectacle in relation to the active man appears in the fact that his own gestures are no longer his but those of another who represents them to him. This is why the spectator feels at home nowhere, because the spectacle is everywhere.” – Guy Debrod

Political Housing Squat New Babylon

Vegan συλλογική κουζίνα με ρεμπέτικα από συντρόφισσες

Στις 12:00 θα γίνει συλλογική μαγειρική, στις τρεις θα σερβιριστούν τα φαγητά και η ζωντανή μουσική θα ξεκινήσει στις τέσσερις.Καλοσωρίζουμε τις συνταγές vegan ή οποιαδήποτε άλλη συμβολή. Ο κύριος στόχος μας είναι η απήχηση, η συλλογικοποίηση και κατ ‘επέκταση, η ενδυνάμωση των συλλογικών κουζινών, οι στιγμές της κοινής μοιρασιάς και της διάχυσης του βιγκανισμού.

Vegan collective kitchen with rebetiko music from comrades

At 12:00 there will be a collective cooking, at three will be served and the live music will start at four. We welcome vegan recipes or any other contribution. Our main goal is the resonance, the collectivezation and, by extension, the empowerment of the collective kitchens, moments of sharing and diffusion of veganism.

Αλληλεγγύη στην Κομμούνα της zad

Την Τρίτη 17 Απριλίου, ως δομή αυτοάμυνας καταλήψεων και μεταναστευτικών εγχειρημάτων, καλέσαμε μια ανοιχτή συγκέντρωση μπροστά από τη γαλλική πρεσβεία. Αυτή η συγκέντρωση οργανώθηκε σε αλληλεγγύη με εκείνους κ’ εκείνες που αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στην εκκένωση του ZAD Notre-Dame-des-Landes.

 

Για περισσότερο από δύο εβδομάδες από τότε που οι δυνάμεις του Γαλλικού κράτους εισέβαλαν στην απελευθερωμένη ζώνη, κατέστρεψαν τις οικιστικές και κοινοτικές δομές, έκαναν έξωση ή συνέλαβαν κατοίκους, ο αγώνας συνεχίζεται. Παρά τις συνθήκες πολιορκίας και ψυχολογικού πολέμου που επιβλήθηκαν από τη συνεχή παρουσία μπάτσοι, ελικόπτερα, drones που περιπολούν την περιοχή, εκατοντάδες άνθρωποι ήρθαν από όλη την επικράτεια και στο εξωτερικό για να συμμετάσχουν στην ανακατασκευή και στην υπεράσπισης της ζώνης. Κατά τις καθημερινές συγκρούσεις που συμβαίνουν στο ZAD, περισσότεροι από 150 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί από χιλιάδες δακρυγόνων, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και ξυλοδαρμούς από τις κατασταλτικές δυνάμεις.

 

Καθώς φτάσαμε μπροστά από την πρεσβεία, πέντε κλούβες περίμεναν ήδη την άφιξή μας, εμποδίζοντας οποιαδήποτε προσέγγιση κοντά στο κτίριο. Περίπου 60 άτομα στέκονταν σε μια ώρα, κρατώντας ένα πανό, διανέμοντας κείμενα και φυλλάδια σε τρεις διαφορετικές γλώσσες.

 

Συνεχίζουμε να είμαστε αλληλέγγυοι με τη μάχη του ZAD Nddl και να υποστηρίξουμε τις άλλες θέσεις αντίστασης στη Γαλλία, όπως την αντιπυρηνική ζώνη του Bure, οι οποίες βρίσκονται υπό την καταπίεση του κράτους και των καπιταλιστικών βιομηχανιών.

 

Ας υπερασπιστούμε τις Κομμούνες του παρόντος

 

VIVE LA ZAD NDDL

 

 

On Tuesday 17th of April, as the Self-defense structure of squats and migrants’ projects, we called for an open gathering in front of the French embassy of Athens. This gathering was organized in solidarity with those who are resisting and fighting against the eviction of ZAD Notre-Dame-des-Landes.

For more than two weeks since the states forces of france invaded in the liberated zone, demolished the housing and communal structures, expelled and arrested some inhabitants, the struggle is going on. Despite of the conditions of siege and psychological war imposed by the constant presence of cops, helicopters, drones patrolling the area, hundreds of people came from all over the territory and abroad to participate in the reconstruction and the defense of the zone. During the daily conflicts occurring in the ZAD, more than 150 persons gοt hurt from the thousands of tear gas, explosive grenades and beating up used by the repressive forces.

As we arrived in front of the embassy, five riot buses were already waiting our arrival, blocking any approach close to the building. Around 60 people were standing during an hour, holding a banner, distributing texts and flyers in three different languages.

We keep standing in solidarity with the battle of ZAD Nddl and in support with the other places of resistance in France as the anti-nuclear zone of Bure, under the oppression of the state and capitalist industries.

LET’S DEFEND THE COMMUNES OF THE PRESENT

VIVE LA ZAD NDDL

 

 

το κείμενο καλέσματος και παρέμβασης

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

 Tο απελευθερωμένο έδαφος του ZAD Notre-dams-de-landes είναι ένα ιστορικό σύμβολο αγώνα. Πενήντα χρόνια πριν, αποφασίστηκε η κατασκευή ενός δεύτερου αεροδρόμιου στην περιφέρεια της Νάντη παραδίδοντας όλη την περιοχή στα οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών εταιριών. Η απόφαση περιλάμβανε εκδιώξεις ανθρώπων από τα σπίτια και την γη καθώς και οικολογικές καταστροφές όπως ο αφανισμός του φυσικού εδάφους. Οι πρώτες αντιδράσεις που ακύρωσαν το εγχείρημα προήρθαν από τοπικές επιτροπές αγροτών και συνδικάτων. Στα επόμενα χρόνια, οικο-μαχητές και μαχήτριες, αγωνιστές αγωνίστριες, ακτιβιστές, ταξιδιώτες, μετανάστες-μετανάστριες, θα συμμετάσχουν στην μάχη ενάντια στην καταστροφή της γης, θα καταλάβουν το έδαφος και θα το ανακηρύξουν Ζώνη Υπεράσπισης (Zone A Defendre). Η μαχητική υπεράσπιση ήταν παράγοντας για να καταστεί το έδαφος απελευθερωμένο. Σε ένα τέτοιο γόνιμο έδαφος έγινε εφικτή η ανάδυση ελευθεριακών μορφών ζωής και οργάνωσης, ένα πραγματικό καταφύγιο για την κάλυψη αναγκών των καταπιεσμένων. Το χαρακτηριστικό της ανοιχτότητας του αγώνα της κοινότητας του ZAD κατάφερε να συγκροτήσει ένα τοπικό και παγκόσμιο δίκτυο αλληλεγγύης και αντίστασης. Ο κόσμος του κοινοτισμού και του αγώνα κατάφερε να σαμποτάρει το καπιταλιστικό συμφέρον. Η νίκη τους όμως δεν σήμαινε και ότι το κράτος θα παρέδιδε τα εδάφη  στο κίνημα. Παρά την διακήρυξη του στις 17 Ιανουαρίου για οριστικό τέλος του εγχειρήματος κατασκευής αεροδρομίου, το κράτος επιτέθηκε ακόμα μια φορά.

Την Δευτέρα, 9 Απριλίου, τις πρώτες πρωινές ώρες μια αρμάδα με θωρακισμένα οχήματα, καταστροφικές μηχανές, τζιπ και κλούβες με 2500 μπάτσους ακολουθουμένη από πυροσβεστικά και ασθενοφόρα προετοιμάζεται για την επέλαση. Σε μια στιγμή, σύσσωμη η κρατική μηχανή πολιορκεί τα εδάφη και τα δάση του ZAD και εισβάλει στο κατειλημμένο έδαφος του. Οι μπάτσοι κυνηγάν κατοίκους, του πετάνε έξω από τα σπίτια τους, προχωράνε σε ελέγχους και συλλήψεις, κάνουν χημικό πόλεμο σε όσες και όσους αντιστέκονται. Το έγκλημα ολοκληρώνεται όταν οι μηχανές ισοπεδώνουν κατοικίες και κοινόχρηστες δομές διαγράφοντας έτσι κάθε ένδειξη κοινωνικής ζωής από τον χάρτη. Καταληψίες και αλληλέγγυοι βάζουν φλεγόμενα οδοφράγματα, παλεύουν με σφεντόνες, πέτρες και μολότοφ δεσμεύοντας τα σώματά τους ως το τελευταίο μέσο για να αποφύγουν το ολοκληρωτικό ξερίζωμα των κοινοτικών τους χώρων, των γεωργικών και άλλων ζωτικών εγχειρημάτων.

Το ZAD στην Νάντη δεν είναι  το μόνο κατειλημμένο έδαφος στην Γαλλία που βρίσκεται υπό καταστολή. To Φεβρουάριο, μια παρόμοια στρατιωτική επιχείρηση συνέβη στο δάσος που βρίσκεται κοντά στο Bure, όπου ένας αγώνας ενάντια σε εργοστάσιο πυρηνικών αποβλήτων βρίσκεται σε εξέλιξη. Η εισβολή και καταστροφή των καταλήψεων, συνοδεύτηκε από ανακρίσεις  κατασχέσεις και συλλήψεις καταλήγοντας με σκληρές και εκδικητικές ποινές όπως ο κατ’ οίκον περιορισμός, απαγόρευση εισόδου σε ολόκληρες περιοχές ή ακόμα και φυλακίσεις. Στην υπεράσπιση των κατειλημμένων εδαφών, έχουν υπάρξει ακόμα και κρατικές δολοφονίες ακτιβιστών-αγωνιστών. Ο φοιτητής Remi Fraisse πέθανε στο πεδίο της μάχης από μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης, τον Οκτώβριο του 2014, στην Αμυντική Ζώνη «ZAD de Testet» κατά της δημιουργίας φράγματος.

Από τη Γαλλία μέχρι την Ελλάδα, το κίνημα των καταλήψεων και των κατειλημμένων χώρων βρίσκεται κάτω από μια σκληρή επίθεση,  είτε με φιλελεύθερη είτε με σοσιαλιστική κυβέρνηση. Από τη στιγμή που ο Συ.ριζ.α – η αποκαλούμενη ριζοσπαστική αριστερά – βγήκε στην εξουσία, έχουμε ήδη αντιμετωπίσει έναν αυξανόμενο αριθμό εκκενώσεων. Αλμπάτρος, Hurriya, στη συνέχεια Αλκιβιάδου και Βίλα Ζωγράφου.  Ενώ οι καταλήψεις των Termita και Ορφανοτροφείο κατεδαφίστηκαν επί τόπου. Το τελευταίο κύμα εκκένωσης που αφορούσε την Gare, την Ματρόζου 45 και Ζαΐμη 11 αντιμετωπίστηκε με επιτυχία αφού και τα τρία κτήρια ανακαταλήφθηκαν. Σε όλη την Ευρώπη, όλο και πιο αναβαθμισμένοι τομείς της αστυνομίας εμπλέκονται στο θέμα των καταλήψεων, χρησιμοποιώντας αντιτρομοκρατικές μεθόδους, όπως τη συλλογή ψηφιακού υλικού, δακτυλικών αποτυπωμάτων και DNA, με σκοπό τη κατασκευή δικογραφιών ικανών για να εξοντώσουν αγωνιστές και αγωνίστριες. Την κρατική επιθετικότητα συμπληρώνουν οι αναβαθμισμένες επιθέσεις από νεοναζί και οι καταλήψεις βιώνουν έτσι μια συνεχή κατάσταση πολιορκίας.

Οι κατειλημμένοι χώροι υπάρχουν ως απελευθερωμένα εδάφη του αγώνα. Πρέπει να τα υπερασπιστούμε με όλα τα μέσα που απαιτεί η εκάστοτε συγκυρία. Για να είμαστε ισχυροί και ισχυρές σε αυτόν τον πόλεμο, πρέπει να έχουμε ενότητα, να συν-οργανωθούμε, να οικοδομήσουμε τοπικά και διεθνή δίκτυα αλληλεγγύης με οριζόντιες διαδικασίες και σεβασμό στην αυτονομία κάθε εγχειρήματος. Οι κρατικές δυνάμεις προσπαθούν να ελέγξουν κάθε κομμάτι γης. Ο καπιταλισμός καταβροχθίζει και αποικίζει αυτή τη γη, μαζί και εμάς, τις σχέσεις μας και την καθημερινότητά μας.

Οι κοινότητες αγώνα και η αλληλεγγύη μεταξύ τους είναι οδοφράγματα ενάντια σε αυτήν την τυραννία.

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

ΖΗΤΩ ΤΟ
ZAD NOTRE DAMΕ DES LANDES

ΖΗΤΩ Η ΑΝΤΙ-ΠΥΡHΝΙΚΗ ΖΩΝΗ BURE ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΖΩΝΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΣΤΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΑ ΕΔΑΦΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ

  Συγκέντρωση στην Γαλλική πρεσβία σε αλληλεγγύη με το ZAD Nddl

ΤΡΙΤΗ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 18:00

 

Δομή αυτοάμυνας καταλήψεων και μεταναστευτικών εγχειρημάτων

Αλληλεγγύη στην κομμούνα της ZAD

Την Τρίτη 17 Απριλίου, ως δομή αυτοάμυνας καταλήψεων και μεταναστευτικών εγχειρημάτων, καλέσαμε μια ανοιχτή συγκέντρωση μπροστά από τη γαλλική πρεσβεία. Αυτή η συγκέντρωση οργανώθηκε σε αλληλεγγύη με εκείνους κ’ εκείνες που αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στην εκκένωση του ZAD Notre-Dame-des-Landes.

 

Για περισσότερο από δύο εβδομάδες από τότε που οι δυνάμεις του Γαλλικού κράτους εισέβαλαν στην απελευθερωμένη ζώνη, κατέστρεψαν τις οικιστικές και κοινοτικές δομές, έκαναν έξωση ή συνέλαβαν κατοίκους, ο αγώνας συνεχίζεται. Παρά τις συνθήκες πολιορκίας και ψυχολογικού πολέμου που επιβλήθηκαν από τη συνεχή παρουσία μπάτσοι, ελικόπτερα, drones που περιπολούν την περιοχή, εκατοντάδες άνθρωποι ήρθαν από όλη την επικράτεια και στο εξωτερικό για να συμμετάσχουν στην ανακατασκευή και στην υπεράσπισης της ζώνης. Κατά τις καθημερινές συγκρούσεις που συμβαίνουν στο ZAD, περισσότεροι από 150 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί από χιλιάδες δακρυγόνων, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και ξυλοδαρμούς από τις κατασταλτικές δυνάμεις.

 

Καθώς φτάσαμε μπροστά από την πρεσβεία, πέντε κλούβες περίμεναν ήδη την άφιξή μας, εμποδίζοντας οποιαδήποτε προσέγγιση κοντά στο κτίριο. Περίπου 60 άτομα στέκονταν σε μια ώρα, κρατώντας ένα πανό, διανέμοντας κείμενα και φυλλάδια σε τρεις διαφορετικές γλώσσες.

 

Συνεχίζουμε να είμαστε αλληλέγγυοι με τη μάχη του ZAD Nddl και να υποστηρίξουμε τις άλλες θέσεις αντίστασης στη Γαλλία, όπως την αντιπυρηνική ζώνη του Bure, οι οποίες βρίσκονται υπό την καταπίεση του κράτους και των καπιταλιστικών βιομηχανιών.

 

Ας υπερασπιστούμε τις Κομμούνες του παρόντος

 

VIVE LA ZAD NDDL

 

 

On Tuesday 17th of April, as the Self-defense structure of squats and migrants’ projects, we called for an open gathering in front of the French embassy of Athens. This gathering was organized in solidarity with those who are resisting and fighting against the eviction of ZAD Notre-Dame-des-Landes.

For more than two weeks since the states forces of france invaded in the liberated zone, demolished the housing and communal structures, expelled and arrested some inhabitants, the struggle is going on. Despite of the conditions of siege and psychological war imposed by the constant presence of cops, helicopters, drones patrolling the area, hundreds of people came from all over the territory and abroad to participate in the reconstruction and the defense of the zone. During the daily conflicts occurring in the ZAD, more than 150 persons gοt hurt from the thousands of tear gas, explosive grenades and beating up used by the repressive forces.

As we arrived in front of the embassy, five riot buses were already waiting our arrival, blocking any approach close to the building. Around 60 people were standing during an hour, holding a banner, distributing texts and flyers in three different languages.

We keep standing in solidarity with the battle of ZAD Nddl and in support with the other places of resistance in France as the anti-nuclear zone of Bure, under the oppression of the state and capitalist industries.

LET’S DEFEND THE COMMUNES OF THE PRESENT

VIVE LA ZAD NDDL

 

το κείμενο καλέσματος και παρέμβασης

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

 Tο απελευθερωμένο έδαφος του ZAD Notre-dams-de-landes είναι ένα ιστορικό σύμβολο αγώνα. Πενήντα χρόνια πριν, αποφασίστηκε η κατασκευή ενός δεύτερου αεροδρόμιου στην περιφέρεια της Νάντη παραδίδοντας όλη την περιοχή στα οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών εταιριών. Η απόφαση περιλάμβανε εκδιώξεις ανθρώπων από τα σπίτια και την γη καθώς και οικολογικές καταστροφές όπως ο αφανισμός του φυσικού εδάφους. Οι πρώτες αντιδράσεις που ακύρωσαν το εγχείρημα προήρθαν από τοπικές επιτροπές αγροτών και συνδικάτων. Στα επόμενα χρόνια, οικο-μαχητές και μαχήτριες, αγωνιστές αγωνίστριες, ακτιβιστές, ταξιδιώτες, μετανάστες-μετανάστριες, θα συμμετάσχουν στην μάχη ενάντια στην καταστροφή της γης, θα καταλάβουν το έδαφος και θα το ανακηρύξουν Ζώνη Υπεράσπισης (Zone A Defendre). Η μαχητική υπεράσπιση ήταν παράγοντας για να καταστεί το έδαφος απελευθερωμένο. Σε ένα τέτοιο γόνιμο έδαφος έγινε εφικτή η ανάδυση ελευθεριακών μορφών ζωής και οργάνωσης, ένα πραγματικό καταφύγιο για την κάλυψη αναγκών των καταπιεσμένων. Το χαρακτηριστικό της ανοιχτότητας του αγώνα της κοινότητας του ZAD κατάφερε να συγκροτήσει ένα τοπικό και παγκόσμιο δίκτυο αλληλεγγύης και αντίστασης. Ο κόσμος του κοινοτισμού και του αγώνα κατάφερε να σαμποτάρει το καπιταλιστικό συμφέρον. Η νίκη τους όμως δεν σήμαινε και ότι το κράτος θα παρέδιδε τα εδάφη  στο κίνημα. Παρά την διακήρυξη του στις 17 Ιανουαρίου για οριστικό τέλος του εγχειρήματος κατασκευής αεροδρομίου, το κράτος επιτέθηκε ακόμα μια φορά.

Την Δευτέρα, 9 Απριλίου, τις πρώτες πρωινές ώρες μια αρμάδα με θωρακισμένα οχήματα, καταστροφικές μηχανές, τζιπ και κλούβες με 2500 μπάτσους ακολουθουμένη από πυροσβεστικά και ασθενοφόρα προετοιμάζεται για την επέλαση. Σε μια στιγμή, σύσσωμη η κρατική μηχανή πολιορκεί τα εδάφη και τα δάση του ZAD και εισβάλει στο κατειλημμένο έδαφος του. Οι μπάτσοι κυνηγάν κατοίκους, του πετάνε έξω από τα σπίτια τους, προχωράνε σε ελέγχους και συλλήψεις, κάνουν χημικό πόλεμο σε όσες και όσους αντιστέκονται. Το έγκλημα ολοκληρώνεται όταν οι μηχανές ισοπεδώνουν κατοικίες και κοινόχρηστες δομές διαγράφοντας έτσι κάθε ένδειξη κοινωνικής ζωής από τον χάρτη. Καταληψίες και αλληλέγγυοι βάζουν φλεγόμενα οδοφράγματα, παλεύουν με σφεντόνες, πέτρες και μολότοφ δεσμεύοντας τα σώματά τους ως το τελευταίο μέσο για να αποφύγουν το ολοκληρωτικό ξερίζωμα των κοινοτικών τους χώρων, των γεωργικών και άλλων ζωτικών εγχειρημάτων.

Το ZAD στην Νάντη δεν είναι  το μόνο κατειλημμένο έδαφος στην Γαλλία που βρίσκεται υπό καταστολή. To Φεβρουάριο, μια παρόμοια στρατιωτική επιχείρηση συνέβη στο δάσος που βρίσκεται κοντά στο Bure, όπου ένας αγώνας ενάντια σε εργοστάσιο πυρηνικών αποβλήτων βρίσκεται σε εξέλιξη. Η εισβολή και καταστροφή των καταλήψεων, συνοδεύτηκε από ανακρίσεις  κατασχέσεις και συλλήψεις καταλήγοντας με σκληρές και εκδικητικές ποινές όπως ο κατ’ οίκον περιορισμός, απαγόρευση εισόδου σε ολόκληρες περιοχές ή ακόμα και φυλακίσεις. Στην υπεράσπιση των κατειλημμένων εδαφών, έχουν υπάρξει ακόμα και κρατικές δολοφονίες ακτιβιστών-αγωνιστών. Ο φοιτητής Remi Fraisse πέθανε στο πεδίο της μάχης από μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης, τον Οκτώβριο του 2014, στην Αμυντική Ζώνη «ZAD de Testet» κατά της δημιουργίας φράγματος.

Από τη Γαλλία μέχρι την Ελλάδα, το κίνημα των καταλήψεων και των κατειλημμένων χώρων βρίσκεται κάτω από μια σκληρή επίθεση,  είτε με φιλελεύθερη είτε με σοσιαλιστική κυβέρνηση. Από τη στιγμή που ο Συ.ριζ.α – η αποκαλούμενη ριζοσπαστική αριστερά – βγήκε στην εξουσία, έχουμε ήδη αντιμετωπίσει έναν αυξανόμενο αριθμό εκκενώσεων. Αλμπάτρος, Hurriya, στη συνέχεια Αλκιβιάδου και Βίλα Ζωγράφου.  Ενώ οι καταλήψεις των Termita και Ορφανοτροφείο κατεδαφίστηκαν επί τόπου. Το τελευταίο κύμα εκκένωσης που αφορούσε την Gare, την Ματρόζου 45 και Ζαΐμη 11 αντιμετωπίστηκε με επιτυχία αφού και τα τρία κτήρια ανακαταλήφθηκαν. Σε όλη την Ευρώπη, όλο και πιο αναβαθμισμένοι τομείς της αστυνομίας εμπλέκονται στο θέμα των καταλήψεων, χρησιμοποιώντας αντιτρομοκρατικές μεθόδους, όπως τη συλλογή ψηφιακού υλικού, δακτυλικών αποτυπωμάτων και DNA, με σκοπό τη κατασκευή δικογραφιών ικανών για να εξοντώσουν αγωνιστές και αγωνίστριες. Την κρατική επιθετικότητα συμπληρώνουν οι αναβαθμισμένες επιθέσεις από νεοναζί και οι καταλήψεις βιώνουν έτσι μια συνεχή κατάσταση πολιορκίας.

Οι κατειλημμένοι χώροι υπάρχουν ως απελευθερωμένα εδάφη του αγώνα. Πρέπει να τα υπερασπιστούμε με όλα τα μέσα που απαιτεί η εκάστοτε συγκυρία. Για να είμαστε ισχυροί και ισχυρές σε αυτόν τον πόλεμο, πρέπει να έχουμε ενότητα, να συν-οργανωθούμε, να οικοδομήσουμε τοπικά και διεθνή δίκτυα αλληλεγγύης με οριζόντιες διαδικασίες και σεβασμό στην αυτονομία κάθε εγχειρήματος. Οι κρατικές δυνάμεις προσπαθούν να ελέγξουν κάθε κομμάτι γης. Ο καπιταλισμός καταβροχθίζει και αποικίζει αυτή τη γη, μαζί και εμάς, τις σχέσεις μας και την καθημερινότητά μας.

Οι κοινότητες αγώνα και η αλληλεγγύη μεταξύ τους είναι οδοφράγματα ενάντια σε αυτήν την τυραννία.

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

ΖΗΤΩ ΤΟ
ZAD NOTRE DAMΕ DES LANDES

ΖΗΤΩ Η ΑΝΤΙ-ΠΥΡHΝΙΚΗ ΖΩΝΗ BURE ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΖΩΝΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΣΤΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΑ ΕΔΑΦΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ

  Συγκέντρωση στην Γαλλική πρεσβία σε αλληλεγγύη με το ZAD Nddl

ΤΡΙΤΗ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 18:00

Δομή αυτοάμυνας καταλήψεων και μεταναστευτικών εγχειρημάτων

Intervention for free transportations-greek-english

Τα άτομα της παρέμβασης που βρίσκονται στο τρένο προς Θεσσαλονίκη έχουν ήδη ελεγχθεί και αρνηθεί να πληρώσουν το εισιτήριο. Ο συρμός έχει σταματήσει στον πρώτο σταθμό της διαδρομής και αναμένεται ή παρέμβαση μπάτσων. Τα συντρόφια έχουν αποφασίσει να υπερασπιστούν την απόφαση τους σε αυτές τις συνθήκες. Θα ακολουθήσει εκτενέστερη ενημέρωση.

Κείμενο που μοιράζεται από τα συντρόφια:

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Ζώντας στο οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού, βλέπουμε πως τα πάντα μεταφράζονται σε εμπόρευμα και κέρδος. Ένα απλό παράδειγμα είναι το νερό. Πίνουμε νερό γιατί διψάμε. Πίνουμε νερό για να συνεχίσουμε να ζούμε. Άρα το νερό είναι ένα αγαθό απαραίτητο και αναγκαίο. Για κάποιους όμως το νερό είναι και εμπόρευμα. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι χρησιμοποιούν το νερό για να βγάλουν οικονομικό κέρδος. Δίνουν χρήμα και αγοράζουν το νερό, μετά το πουλάνε για να πάρουν πίσω περισσότερο χρήμα. Γι’ αυτό και το νερό, σε αυτήν τη σχέση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εμπόρευμα, άρα, κατ’ επέκταση, κέρδος για τις εταιρείες που ελέγχουν τη διακίνησή του.

Στον καπιταλισμό λοιπόν, όπου υπάρχει εμπόρευμα υπάρχει και η επιδίωξη του κέρδους. Και η γλώσσα του καπιταλισμού είναι το χρήμα. Για να υπάρχει πρόσβαση σε ένα εμπόρευμα, πρέπει να υπάρχει πρόσβαση σε χρήμα. Φανταστείτε ότι η πρόσβαση στο κάθε εμπόρευμα – ας πάρουμε για παράδειγμα το νερό – ελέγχεται από κάποιους πέρα από εσάς, και σκεφτείτε πως, ουσιαστικά, κάποιο άτομο που δεν έχει πρόσβαση στο χρήμα δεν έχει πρόσβαση και στο καθαρό νερό. Φανταστείτε σε τι κόσμο ζούμε όταν όλα πουλιούνται και αγοράζονται, άρα όλα μεταφράζονται σε εμπόρευμα, και άρα χρήμα. Σχέσεις, έρωτας, νερό, φαγητό, γνώση, μετακίνηση. Το τι σχέσεις πρέπει να έχεις με τις/τους γύρω σου, το πώς ερωτεύεσαι, το τι νερό πίνεις (αν έχεις), το τι τρως, τι μαθαίνεις, το πώς, πού και αν πας κάπου. Όλα καθορίζονται από τον στόχο του να βγάλουν κάποιοι το μέγιστο κέρδος από αυτά.

Για τους πιο πάνω λόγους, εμείς, ως αναρχικές και αναρχικοί, είμαστε ενάντια στην εμπορευματοποίηση. Η μετατροπή ανθρώπων, σχέσεων και πραγμάτων σε εμπόρευμα, δημιουργεί μία κατάσταση διαμεσολαβημένη από τις ανάγκες του χρήματος, την κυριαρχία του Κεφαλαίου. Το χρήμα-κεφάλαιο είναι πάντα αυτός που ρωτάμε πριν προχωρήσουμε προς κάτι.

Φυσικά, καμία και κανένας μας δεν μπορεί να ζήσει τελείως έξω από αυτό το σύστημα, ειδικά εφόσον αυτό καταπίνει τα πάντα γύρω. Έτσι, προσπαθούμε όσο γίνεται να μην καθορίζεται η ζωή μας από το χρήμα. Ένα παράδειγμα για εμάς αποτελούν οι εκδηλώσεις μας και οι χώροι που διαχειριζόμαστε. Καμία και κανένας μας δεν πληρώνεται, καμία και κανένας δεν πληρώνει για να τις παρακολουθήσει και να συμμετάσχει. Και πέρα από αυτό, όλες/όλοι συμμετέχουμε ισότιμα στη διεξαγωγή και διαχείρησή τους, χωρίς αφεντικά και εργάτες. Και πάντα, σαφώς έξω από μαγαζιά, δίχως εισιτήρια, μπράβους και κέρδη. Αποκλείονται από τους χώρους και τις εκδηλώσεις μας μόνο όσα άτομα αποκλείουν άλλους ή άλλες επιδεικνύοντας κυριαρχικές συμπεριφορές. Όπως, για παράδειγμα, ένας τύπος που παρενοχλεί σεξουαλικά μια κοπέλα, ένας έλληνας που δε θέλει να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με μία/έναν μετανάστρια/μετανάστη, κλπ.

Στην ίδια λογική βλέπουμε και τις μετακινήσεις. Στην εποχή που όλα είναι ρευστά και η επιβίωση επιβάλλει τη μετακίνηση, δεν μπορεί η τελευταία να αποτελεί εμπόρευμα, ούτε και να έχει νομικές απαιτήσεις. Δεν μπορεί άνθρωπος που, λόγω του πολέμου π.χ. στον τόπο του, δεν έχει χρήματα ή χαρτιά, να μην μπορεί να ταξιδέψει. Δεν μπορεί κάποιος άνθρωπος που πάει στην δουλειά του, όπου θα τον εκμεταλλευτεί έτσι κι αλλιώς κάποιο αφεντικό, να πληρώνει και από πάνω τις μεταφορές της εκμετάλλευσής του. Δεν μπορεί να αποτελεί προϋπόθεση το χρήμα για να δει φίλες/φίλους, οικογένεια, συντρόφια.

Οπότε, αγωνιζόμαστε για ελεύθερες μετακινήσεις χωρίς περιορισμούς. Κι αν ρωτά οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε πού θα βρουν οι εργαζόμενες/οι των ΜΜΜ τα λεφτά και το φαγητό τους, είμαστε σίγουρες/-οι πως ξέρουμε πολύ καλά πού βρίσκονται τα λεφτά και το φαγητό αυτού του κόσμου, και σίγουρα δεν είναι στις δικές μας αποσκευές, αλλά στα φρούρια, τις κοιλιές και τα πορτοφόλια των αφεντικών τους.

Όπως δείξαμε και πιο πάνω ζητάμε μια πρόσβαση ανοιχτή για όλες και όλους. Για να εκπληρωθεί αυτό όμως, πρέπει να συγκρουστούμε πρώτα με τον ελεγχτή που απαιτεί εισιτήριο, που απειλεί και τραμπουκίζει τους/τις μη έχοντες. Πρέπει να αρνούμαστε την πληρωμή εισιτηρίων, και να δείχνουμε αλληλεγγύη και στήριξη σε άτομα που δεν πληρώνουν. Πρέπει να συγκρουστούμε με εκείνον που παρενοχλεί ή παραβιάζει τον χώρο μιας γυναίκας, με το άτομο που προσπαθεί να απομονώσει μία/έναν μετανάστρια/μετανάστη, ή που διαμαρτύρεται για την παρουσία ενός μη-ανθρώπινου ζώου στο τραίνο. Είμαστε ενάντια στους αποκλεισμούς, οικονομικούς και κοινωνικούς. Ο αγώνας ενάντια στον κρατικό – καπιταλιστικό αποκλεισμό δίνεται με όλα τα μέσα.

Χαιρετίζουμε όσα συντρόφια έχουν επιτεθεί και καταστρέψει τα νέα μηχανήματα ελέγχου σε τραίνα και λεωφορεία. Αυτό το άχρηστο ρομποτικό τερατουργήμα που έχει βάλει σύνορα σε όλη την πόλη. Κάθε μέρα οι μηχανές τους τσεκάρουν ποιο άτομο πέρασε από πού, τι ώρα, και πόσο νόμιμο είναι. Εμετός. Το κεφάλαιο, με όπλο την τεχνολογία, μετατρέπει την πόλη σε στρατόπεδο.

Ένα ακόμη παράδειγμα για τον αγώνα μας ενάντια στην εμπορευματικότητα, είναι η κατάληψη κτηρίων για στέγαση και για πολιτική δράση. Μαζί με την κατάληψη, έρχεται και η παράνομη σύνδεση ρεύματος και νερού. Έτσι, το να έχουμε ένα πολιτικό στέκι, να έχουμε κάπου να μείνουμε, το να έχουμε ρεύμα και νερό, δεν καθορίζεται από το χρήμα στις τσέπες μας, αλλά από τον αγώνα που δίνουμε για να κρατήσουμε τους χώρους μας. Μέσα στους χώρους μας, δεν τηρείται απλά η άρση των αποκλεισμών και των εξουσιών, μέσα στους χώρους μας φτιάχνεται η συνείδηση και τα μέσα ώστε να καταφέρουμε να σπάσουμε τους αποκλεισμούς και τις εξουσίες στον έξω κόσμο. Αυτή η απόφαση απαιτεί πολλή δουλειά και μεγάλες συγκρούσεις. Για αυτούς τους λόγους, το κράτος εξαπολύει σκληρό πόλεμο ενάντια στις καταλήψεις. Οι φασίστες έρχονται να συμπληρώσουν την δουλειά του κράτους ενάντια στις καταληψεις, αφού επίσης και οι ίδιοι έχουν χτισμένη όλη τους την ιδεολογία πάνω στον αποκλεισμό και την εξουσία έναντι του διαφορετικού. Οτιδήποτε μη ελληνικό και κανονικό τίθεται στο στόχαστρό τους. Και κάπως έτσι πυρπόλησαν την κατάληψη Libertatia στο εθνικιστικό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, κάπως έτσι σκοτώνουν και τραμπουκίζουν μετανάστριες/-ες, κάπως έτσι χτίζονται τα ναζιστικά καθεστώτα που για κάποιους δεν έχουν και πολύ διαφορά από τα σημερινά.

Στις αναρχικές κοινότητες που αναπτύσσουμε μέσα και έξω από τις καταλήψεις, είμαστε κόσμος με διαφορετικές εθνότητες, για αυτό κανένα έθνος δεν μας χωρίζει. Στις καταλήψεις μας υπάρχουν άνθρωποι με χαρτιά ή χωρίς, γι’ αυτό και η κρατική νομιμότητα για εμάς δε σημαίνει τίποτα. Στις καταλήψεις και στις κοινότητες αγώνα μας υπάρχουν άτομα τρανς, γκέυ, λεσβίες, άτομα με διαφορετικές σεξουαλικότητες και φύλα, και γι’ αυτό φροντίζουμε όσο μπορούμε να ξεπερνάμε τη straight / cis / αντρική κυριαρχία, και να τσακίζουμε τα σεξιστικά κατάλοιπα μέσα μας και έξω μας. Και επίσης ξέρουμε πολύ καλά ότι “ο αληθινός άντρας” και η “σωστή γυναίκα” είναι κατασκευάσματα για να ελέγχουν τα κορμιά μας και τις επιθυμίες μας. Μαθαίνουμε να απαντάμε απέναντι στην περαιτέρω εκμετάλλευσή μας από τα αφεντικά, μαθαίνουμε την αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται και υποφέρουν. Αυτά είναι οι καταλήψεις μας και οι κοινότητες αγώνα, και για όλους τους παραπάνω λόγους βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής. Δε μασάμε, η εξουσία θα συνεχίσει να μας βρίσκει μπροστά της.

Στη βάση των πιο πάνω σκεπτικών, συντρόφισσες και σύντροφοι από την κοινότητα καταλήψεων Κουκακίου και από την κατάληψη Rosa de Foc, καθώς και αναρχικές ατομικότητες, ανταποκριθήκαμε σε κάλεσμα του αναρχικού δικτύου δημιουργίας Οχετός, για να ταξιδέψουμε στη Θεσσαλονίκη, όλες και όλοι μαζί, χωρίς εισιτήριο, και να διοργανώσουμε ραπ συναυλία μέσα στον κατειλημμένο χώρο της 111, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τους φασίστες, σε αλληλεγγύη με τις/τους συλληφθείσες/-έντες της κατάληψης Ματρόζου 45 στο Κουκάκι. Το παρόν κείμενο συνυπογράφεται από:

Σύντροφοι/Συντρόφισσες από την Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου
Αναρχικό Δίκτυο Δημιουργίας Οχετός
αναρχικές ατομικότητες

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ // ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΑ // ΑΝΑΡΧΙΑ

AGAINST THE COMMERCIALISATION OF OUR LIFE

We live inside the financial system of capitalism and we recognise that

everything is being converted in merchandise and profit. A simple

example is water. We drink water because we are thirsty. We drink water

to keep on living. So the water is a good, necessary and needed. For

some though, water is also a merchandise. This means that some use water

to gain financial interest. They give money and buy the water, after

they sell it to get back more money. That is why water, in this

relationship, is nothing more than merchandise that extends as profit

for the enterprises that control its distribution.

In capitalism, in every place that merchandise exists, there is also

chase of profit. In order to have access to a good, there is the need to

have access to money. Imagine that the access to each good – we will

still use water as an example – is under the control of people other

than you. Think that in practical terms, an individual that has no

access to money has no access to clean water. Imagine the world we live

in, where everything is being sold and bought. Everything is being

redacted in merchandise, so in money. Relationships, love, water, food,

knowledge, transportation. What kind of relationships you have to form

with the ones around you, how you fall in love, what kind of water you

drink (if you are able to), what you eat, what you learn, how and where

and if you go somewhere. Everything is being determined from the goal of

some people to gain the maximum profit from the above.

For all the above reasons, we, as anarchists, are against

commercialisation. Transforming people, relationships and objects to

merchandise, creates a situation that is intermediated by the need of

the currencies, the domination of the Capital. We always ask the

capital, before we step towards something.

Of course, none of us can live completely outside this system, specially

since it absorbs everything around it. So we try as much as possible not

to draw our lives around money. An example is our events and the spaces

we maintain. None of us gets paid, none pays to visit and observe. Apart

from this, we all get involved equally to the planning and management,

without bosses and workers. Always outside of shops, without entrances,

bouncers and profit. Excluded from our spaces and our events are only

the people who exclude others, displaying dominating attitudes. Like the

guy who sexually harasses a girl, the greek who cannot be in the same

space with a migrant, etc.

We recognise the same rationale for the transportation. At the era that

everything is fluid and survival enforces transporting, the latter

cannot be merchandise, neither to have legal demands. It cannot be for

someone who – for instance because of war at his place – has not

identification papers or money, not to be able to travel. It cannot be

for one who goes for work – where is going to get exploited by the

bosses – to pay for the trips of his exploitation. It cannot be for the

money to be prerequisite to meet friends, family, comrades.

We struggle for free transportation without restrictions. And when

someone asks where the workers on the means of mass transportation will

find the money to feed themselves, we are certain about where their

money and their food are located. And of course it is not in our

baggages, but to the fortresses, to the bellies and the wallets of their

bosses.

As we mentioned before, we fight for open access to anyone. To actualise

this, we first need to stand up to the ticket inspector who demands for

ticket, who threatens and bullies those who do not possess it. We must

deny paying tickets and be in solidarity with those who do not pay as

well. We must confront those who harass or are intrusive to a woman’s

space, with those who try to marginalise a migrant or who is complaining

with the presence of a non-human animal in the train. We are against the

exclusions, financial and social. The struggle against state’s and

capitalism’s exclusion is given with all the means.

We salute all the comrades who have attacked and destroyed the new

control machines in trains and buses. These useless robotic

monstrosities that installed borders to the whole city. Everyday, their

machines check who passed, from where, what time, and her status of

legality. Puke. Capital is weaponising technology, evolving the city to

a military camp.

Another example of our struggle against commercialisation, is the

squatting of buildings for housing and political action. With squatting

comes the illegal reconnection of electricity and water. We have a

political gathering point, a place to live, electricity and water, and

those are not determined from the money in our pocket but from our

struggle to keep our spaces. Inside them, not only the exclusions and

authorities are abolished, but consciousness is evolving as the means to

break the exclusions and authorities of the outside world. This decision

requires a lot of effort and big conflicts. That’s why the state

unleashes a big war against the squats. The fascists come to complement

state’s job for the squats, since they have also built their whole

ideology around exclusion and the authority against difference.

Everything non-greek and normal is on their target. That is how they

burnt Libertatia squat at the nationalistic march at Salonika. That is

how they kill and bully migrants. That is how the nazist regimes are

constructed, regimes that are not much different of today’s, for some.

At the anarchist communities that we develop inside and outside the

squats, we are people with different ancestries, so no nation is

separating us. In our squats there are people with papers or without, so

state’s legality is meaningless to us. In our communities of struggle

there are people with different sexual preferences and genders. We care

to get over with the straight / cis / male domination in the fullest

extend of our abilities and smash the remnants inside and outside of us.

We are also aware that the “right man and woman” are constructs that

control our bodies and our wills. We learn to answer against the

extended exploitation from the bosses. We learn the solidarity between

those who struggle and suffer. Those are our squats and our communities

of struggle and for all those reasons they are on the target of the

repression. We will not stop and authority will keep finding us against

him.

On the basis of said opinions, comrades from the Squats Community of

Kukaki and Rosa de Foc squat, as well as anarchist individuals, we

answered to the calling of the Anarchic Creative Network Oxetos, to

travel to Salonika, all together, without ticket and organise a rap live

inside the 111 squat, against the state, the capital and the fascists,

in solidarity with the arrested of Matrozu 45 at Kukaki. The above are

co-signed by:

Comrades from the Squats Community of Kukaki

Anarchic Creative Network Oxetos

anarchist individuals

\\

AGAINST COMMERCE AND THE CAPITALISTIC INTERMEDIATION OF RELATIONSHIPS

SOLIDARITY // MULTIFORM // ANARCHY