Rosa de Foc

Τα άτομα της παρέμβασης που βρίσκονται στο τρένο προς Θεσσαλονίκη έχουν ήδη ελεγχθεί και αρνηθεί να πληρώσουν το εισιτήριο. Ο συρμός έχει σταματήσει στον πρώτο σταθμό της διαδρομής και αναμένεται ή παρέμβαση μπάτσων. Τα συντρόφια έχουν αποφασίσει να υπερασπιστούν την απόφαση τους σε αυτές τις συνθήκες. Θα ακολουθήσει εκτενέστερη ενημέρωση.

Κείμενο που μοιράζεται από τα συντρόφια:

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Ζώντας στο οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού, βλέπουμε πως τα πάντα μεταφράζονται σε εμπόρευμα και κέρδος. Ένα απλό παράδειγμα είναι το νερό. Πίνουμε νερό γιατί διψάμε. Πίνουμε νερό για να συνεχίσουμε να ζούμε. Άρα το νερό είναι ένα αγαθό απαραίτητο και αναγκαίο. Για κάποιους όμως το νερό είναι και εμπόρευμα. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι χρησιμοποιούν το νερό για να βγάλουν οικονομικό κέρδος. Δίνουν χρήμα και αγοράζουν το νερό, μετά το πουλάνε για να πάρουν πίσω περισσότερο χρήμα. Γι’ αυτό και το νερό, σε αυτήν τη σχέση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εμπόρευμα, άρα, κατ’ επέκταση, κέρδος για τις εταιρείες που ελέγχουν τη διακίνησή του.

Στον καπιταλισμό λοιπόν, όπου υπάρχει εμπόρευμα υπάρχει και η επιδίωξη του κέρδους. Και η γλώσσα του καπιταλισμού είναι το χρήμα. Για να υπάρχει πρόσβαση σε ένα εμπόρευμα, πρέπει να υπάρχει πρόσβαση σε χρήμα. Φανταστείτε ότι η πρόσβαση στο κάθε εμπόρευμα – ας πάρουμε για παράδειγμα το νερό – ελέγχεται από κάποιους πέρα από εσάς, και σκεφτείτε πως, ουσιαστικά, κάποιο άτομο που δεν έχει πρόσβαση στο χρήμα δεν έχει πρόσβαση και στο καθαρό νερό. Φανταστείτε σε τι κόσμο ζούμε όταν όλα πουλιούνται και αγοράζονται, άρα όλα μεταφράζονται σε εμπόρευμα, και άρα χρήμα. Σχέσεις, έρωτας, νερό, φαγητό, γνώση, μετακίνηση. Το τι σχέσεις πρέπει να έχεις με τις/τους γύρω σου, το πώς ερωτεύεσαι, το τι νερό πίνεις (αν έχεις), το τι τρως, τι μαθαίνεις, το πώς, πού και αν πας κάπου. Όλα καθορίζονται από τον στόχο του να βγάλουν κάποιοι το μέγιστο κέρδος από αυτά.

Για τους πιο πάνω λόγους, εμείς, ως αναρχικές και αναρχικοί, είμαστε ενάντια στην εμπορευματοποίηση. Η μετατροπή ανθρώπων, σχέσεων και πραγμάτων σε εμπόρευμα, δημιουργεί μία κατάσταση διαμεσολαβημένη από τις ανάγκες του χρήματος, την κυριαρχία του Κεφαλαίου. Το χρήμα-κεφάλαιο είναι πάντα αυτός που ρωτάμε πριν προχωρήσουμε προς κάτι.

Φυσικά, καμία και κανένας μας δεν μπορεί να ζήσει τελείως έξω από αυτό το σύστημα, ειδικά εφόσον αυτό καταπίνει τα πάντα γύρω. Έτσι, προσπαθούμε όσο γίνεται να μην καθορίζεται η ζωή μας από το χρήμα. Ένα παράδειγμα για εμάς αποτελούν οι εκδηλώσεις μας και οι χώροι που διαχειριζόμαστε. Καμία και κανένας μας δεν πληρώνεται, καμία και κανένας δεν πληρώνει για να τις παρακολουθήσει και να συμμετάσχει. Και πέρα από αυτό, όλες/όλοι συμμετέχουμε ισότιμα στη διεξαγωγή και διαχείρησή τους, χωρίς αφεντικά και εργάτες. Και πάντα, σαφώς έξω από μαγαζιά, δίχως εισιτήρια, μπράβους και κέρδη. Αποκλείονται από τους χώρους και τις εκδηλώσεις μας μόνο όσα άτομα αποκλείουν άλλους ή άλλες επιδεικνύοντας κυριαρχικές συμπεριφορές. Όπως, για παράδειγμα, ένας τύπος που παρενοχλεί σεξουαλικά μια κοπέλα, ένας έλληνας που δε θέλει να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με μία/έναν μετανάστρια/μετανάστη, κλπ.

Στην ίδια λογική βλέπουμε και τις μετακινήσεις. Στην εποχή που όλα είναι ρευστά και η επιβίωση επιβάλλει τη μετακίνηση, δεν μπορεί η τελευταία να αποτελεί εμπόρευμα, ούτε και να έχει νομικές απαιτήσεις. Δεν μπορεί άνθρωπος που, λόγω του πολέμου π.χ. στον τόπο του, δεν έχει χρήματα ή χαρτιά, να μην μπορεί να ταξιδέψει. Δεν μπορεί κάποιος άνθρωπος που πάει στην δουλειά του, όπου θα τον εκμεταλλευτεί έτσι κι αλλιώς κάποιο αφεντικό, να πληρώνει και από πάνω τις μεταφορές της εκμετάλλευσής του. Δεν μπορεί να αποτελεί προϋπόθεση το χρήμα για να δει φίλες/φίλους, οικογένεια, συντρόφια.

Οπότε, αγωνιζόμαστε για ελεύθερες μετακινήσεις χωρίς περιορισμούς. Κι αν ρωτά οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε πού θα βρουν οι εργαζόμενες/οι των ΜΜΜ τα λεφτά και το φαγητό τους, είμαστε σίγουρες/-οι πως ξέρουμε πολύ καλά πού βρίσκονται τα λεφτά και το φαγητό αυτού του κόσμου, και σίγουρα δεν είναι στις δικές μας αποσκευές, αλλά στα φρούρια, τις κοιλιές και τα πορτοφόλια των αφεντικών τους.

Όπως δείξαμε και πιο πάνω ζητάμε μια πρόσβαση ανοιχτή για όλες και όλους. Για να εκπληρωθεί αυτό όμως, πρέπει να συγκρουστούμε πρώτα με τον ελεγχτή που απαιτεί εισιτήριο, που απειλεί και τραμπουκίζει τους/τις μη έχοντες. Πρέπει να αρνούμαστε την πληρωμή εισιτηρίων, και να δείχνουμε αλληλεγγύη και στήριξη σε άτομα που δεν πληρώνουν. Πρέπει να συγκρουστούμε με εκείνον που παρενοχλεί ή παραβιάζει τον χώρο μιας γυναίκας, με το άτομο που προσπαθεί να απομονώσει μία/έναν μετανάστρια/μετανάστη, ή που διαμαρτύρεται για την παρουσία ενός μη-ανθρώπινου ζώου στο τραίνο. Είμαστε ενάντια στους αποκλεισμούς, οικονομικούς και κοινωνικούς. Ο αγώνας ενάντια στον κρατικό – καπιταλιστικό αποκλεισμό δίνεται με όλα τα μέσα.

Χαιρετίζουμε όσα συντρόφια έχουν επιτεθεί και καταστρέψει τα νέα μηχανήματα ελέγχου σε τραίνα και λεωφορεία. Αυτό το άχρηστο ρομποτικό τερατουργήμα που έχει βάλει σύνορα σε όλη την πόλη. Κάθε μέρα οι μηχανές τους τσεκάρουν ποιο άτομο πέρασε από πού, τι ώρα, και πόσο νόμιμο είναι. Εμετός. Το κεφάλαιο, με όπλο την τεχνολογία, μετατρέπει την πόλη σε στρατόπεδο.

Ένα ακόμη παράδειγμα για τον αγώνα μας ενάντια στην εμπορευματικότητα, είναι η κατάληψη κτηρίων για στέγαση και για πολιτική δράση. Μαζί με την κατάληψη, έρχεται και η παράνομη σύνδεση ρεύματος και νερού. Έτσι, το να έχουμε ένα πολιτικό στέκι, να έχουμε κάπου να μείνουμε, το να έχουμε ρεύμα και νερό, δεν καθορίζεται από το χρήμα στις τσέπες μας, αλλά από τον αγώνα που δίνουμε για να κρατήσουμε τους χώρους μας. Μέσα στους χώρους μας, δεν τηρείται απλά η άρση των αποκλεισμών και των εξουσιών, μέσα στους χώρους μας φτιάχνεται η συνείδηση και τα μέσα ώστε να καταφέρουμε να σπάσουμε τους αποκλεισμούς και τις εξουσίες στον έξω κόσμο. Αυτή η απόφαση απαιτεί πολλή δουλειά και μεγάλες συγκρούσεις. Για αυτούς τους λόγους, το κράτος εξαπολύει σκληρό πόλεμο ενάντια στις καταλήψεις. Οι φασίστες έρχονται να συμπληρώσουν την δουλειά του κράτους ενάντια στις καταληψεις, αφού επίσης και οι ίδιοι έχουν χτισμένη όλη τους την ιδεολογία πάνω στον αποκλεισμό και την εξουσία έναντι του διαφορετικού. Οτιδήποτε μη ελληνικό και κανονικό τίθεται στο στόχαστρό τους. Και κάπως έτσι πυρπόλησαν την κατάληψη Libertatia στο εθνικιστικό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, κάπως έτσι σκοτώνουν και τραμπουκίζουν μετανάστριες/-ες, κάπως έτσι χτίζονται τα ναζιστικά καθεστώτα που για κάποιους δεν έχουν και πολύ διαφορά από τα σημερινά.

Στις αναρχικές κοινότητες που αναπτύσσουμε μέσα και έξω από τις καταλήψεις, είμαστε κόσμος με διαφορετικές εθνότητες, για αυτό κανένα έθνος δεν μας χωρίζει. Στις καταλήψεις μας υπάρχουν άνθρωποι με χαρτιά ή χωρίς, γι’ αυτό και η κρατική νομιμότητα για εμάς δε σημαίνει τίποτα. Στις καταλήψεις και στις κοινότητες αγώνα μας υπάρχουν άτομα τρανς, γκέυ, λεσβίες, άτομα με διαφορετικές σεξουαλικότητες και φύλα, και γι’ αυτό φροντίζουμε όσο μπορούμε να ξεπερνάμε τη straight / cis / αντρική κυριαρχία, και να τσακίζουμε τα σεξιστικά κατάλοιπα μέσα μας και έξω μας. Και επίσης ξέρουμε πολύ καλά ότι “ο αληθινός άντρας” και η “σωστή γυναίκα” είναι κατασκευάσματα για να ελέγχουν τα κορμιά μας και τις επιθυμίες μας. Μαθαίνουμε να απαντάμε απέναντι στην περαιτέρω εκμετάλλευσή μας από τα αφεντικά, μαθαίνουμε την αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται και υποφέρουν. Αυτά είναι οι καταλήψεις μας και οι κοινότητες αγώνα, και για όλους τους παραπάνω λόγους βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής. Δε μασάμε, η εξουσία θα συνεχίσει να μας βρίσκει μπροστά της.

Στη βάση των πιο πάνω σκεπτικών, συντρόφισσες και σύντροφοι από την κοινότητα καταλήψεων Κουκακίου και από την κατάληψη Rosa de Foc, καθώς και αναρχικές ατομικότητες, ανταποκριθήκαμε σε κάλεσμα του αναρχικού δικτύου δημιουργίας Οχετός, για να ταξιδέψουμε στη Θεσσαλονίκη, όλες και όλοι μαζί, χωρίς εισιτήριο, και να διοργανώσουμε ραπ συναυλία μέσα στον κατειλημμένο χώρο της 111, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τους φασίστες, σε αλληλεγγύη με τις/τους συλληφθείσες/-έντες της κατάληψης Ματρόζου 45 στο Κουκάκι. Το παρόν κείμενο συνυπογράφεται από:

Σύντροφοι/Συντρόφισσες από την Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου
Αναρχικό Δίκτυο Δημιουργίας Οχετός
αναρχικές ατομικότητες

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ // ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΑ // ΑΝΑΡΧΙΑ

AGAINST THE COMMERCIALISATION OF OUR LIFE

We live inside the financial system of capitalism and we recognise that

everything is being converted in merchandise and profit. A simple

example is water. We drink water because we are thirsty. We drink water

to keep on living. So the water is a good, necessary and needed. For

some though, water is also a merchandise. This means that some use water

to gain financial interest. They give money and buy the water, after

they sell it to get back more money. That is why water, in this

relationship, is nothing more than merchandise that extends as profit

for the enterprises that control its distribution.

In capitalism, in every place that merchandise exists, there is also

chase of profit. In order to have access to a good, there is the need to

have access to money. Imagine that the access to each good – we will

still use water as an example – is under the control of people other

than you. Think that in practical terms, an individual that has no

access to money has no access to clean water. Imagine the world we live

in, where everything is being sold and bought. Everything is being

redacted in merchandise, so in money. Relationships, love, water, food,

knowledge, transportation. What kind of relationships you have to form

with the ones around you, how you fall in love, what kind of water you

drink (if you are able to), what you eat, what you learn, how and where

and if you go somewhere. Everything is being determined from the goal of

some people to gain the maximum profit from the above.

For all the above reasons, we, as anarchists, are against

commercialisation. Transforming people, relationships and objects to

merchandise, creates a situation that is intermediated by the need of

the currencies, the domination of the Capital. We always ask the

capital, before we step towards something.

Of course, none of us can live completely outside this system, specially

since it absorbs everything around it. So we try as much as possible not

to draw our lives around money. An example is our events and the spaces

we maintain. None of us gets paid, none pays to visit and observe. Apart

from this, we all get involved equally to the planning and management,

without bosses and workers. Always outside of shops, without entrances,

bouncers and profit. Excluded from our spaces and our events are only

the people who exclude others, displaying dominating attitudes. Like the

guy who sexually harasses a girl, the greek who cannot be in the same

space with a migrant, etc.

We recognise the same rationale for the transportation. At the era that

everything is fluid and survival enforces transporting, the latter

cannot be merchandise, neither to have legal demands. It cannot be for

someone who – for instance because of war at his place – has not

identification papers or money, not to be able to travel. It cannot be

for one who goes for work – where is going to get exploited by the

bosses – to pay for the trips of his exploitation. It cannot be for the

money to be prerequisite to meet friends, family, comrades.

We struggle for free transportation without restrictions. And when

someone asks where the workers on the means of mass transportation will

find the money to feed themselves, we are certain about where their

money and their food are located. And of course it is not in our

baggages, but to the fortresses, to the bellies and the wallets of their

bosses.

As we mentioned before, we fight for open access to anyone. To actualise

this, we first need to stand up to the ticket inspector who demands for

ticket, who threatens and bullies those who do not possess it. We must

deny paying tickets and be in solidarity with those who do not pay as

well. We must confront those who harass or are intrusive to a woman’s

space, with those who try to marginalise a migrant or who is complaining

with the presence of a non-human animal in the train. We are against the

exclusions, financial and social. The struggle against state’s and

capitalism’s exclusion is given with all the means.

We salute all the comrades who have attacked and destroyed the new

control machines in trains and buses. These useless robotic

monstrosities that installed borders to the whole city. Everyday, their

machines check who passed, from where, what time, and her status of

legality. Puke. Capital is weaponising technology, evolving the city to

a military camp.

Another example of our struggle against commercialisation, is the

squatting of buildings for housing and political action. With squatting

comes the illegal reconnection of electricity and water. We have a

political gathering point, a place to live, electricity and water, and

those are not determined from the money in our pocket but from our

struggle to keep our spaces. Inside them, not only the exclusions and

authorities are abolished, but consciousness is evolving as the means to

break the exclusions and authorities of the outside world. This decision

requires a lot of effort and big conflicts. That’s why the state

unleashes a big war against the squats. The fascists come to complement

state’s job for the squats, since they have also built their whole

ideology around exclusion and the authority against difference.

Everything non-greek and normal is on their target. That is how they

burnt Libertatia squat at the nationalistic march at Salonika. That is

how they kill and bully migrants. That is how the nazist regimes are

constructed, regimes that are not much different of today’s, for some.

At the anarchist communities that we develop inside and outside the

squats, we are people with different ancestries, so no nation is

separating us. In our squats there are people with papers or without, so

state’s legality is meaningless to us. In our communities of struggle

there are people with different sexual preferences and genders. We care

to get over with the straight / cis / male domination in the fullest

extend of our abilities and smash the remnants inside and outside of us.

We are also aware that the “right man and woman” are constructs that

control our bodies and our wills. We learn to answer against the

extended exploitation from the bosses. We learn the solidarity between

those who struggle and suffer. Those are our squats and our communities

of struggle and for all those reasons they are on the target of the

repression. We will not stop and authority will keep finding us against

him.

On the basis of said opinions, comrades from the Squats Community of

Kukaki and Rosa de Foc squat, as well as anarchist individuals, we

answered to the calling of the Anarchic Creative Network Oxetos, to

travel to Salonika, all together, without ticket and organise a rap live

inside the 111 squat, against the state, the capital and the fascists,

in solidarity with the arrested of Matrozu 45 at Kukaki. The above are

co-signed by:

Comrades from the Squats Community of Kukaki

Anarchic Creative Network Oxetos

anarchist individuals

\\

AGAINST COMMERCE AND THE CAPITALISTIC INTERMEDIATION OF RELATIONSHIPS

SOLIDARITY // MULTIFORM // ANARCHY